Plusouder niet welkom op proclamatie!?
Op het einde van het schooljaar verscheen in de Gazet van Antwerpen een artikel met de titel “Plusouder niet welkom op proclamatie“. De school in Brasschaat waarover het ging, beseft niet welke impact dergelijke beslissing heeft op de kwetsbare band tussen plusouders en pluskinderen. Een meisje van 18 jaar mocht van de school 2 personen uitnodigen op haar proclamatie. Omdat ze zowel haar beide ouders als haar pluspapa wilde meevragen, stuurde ze een mail naar school. Het antwoord was dat de zaal te klein was en dat ze dan zelf de keuze moest maken wie ze wilde meenemen, maar met een maximum van 2 personen.
Dat het voor scholen een hele uitdaging is om rekening te houden met de nieuwe gezinssamenstellingen in onze maatschappij is een feit. En dat scholen hier hun grenzen in te bewaken hebben, staat ook vast. Maar dat een school plusouders weigert op een belangrijk moment als een proclamatie, brengt onbewust schade aan in de zeer kwetsbare stiefband die op elk moment gemaakt of gekraakt kan worden. Ik ben van mening dat dergelijke beslissingen aan de grondslag liggen van frustraties in samengestelde gezinnen. Het is in dergelijke momenten dat de ‘boze stiefmoeder’ in elke plusouder wakkergemaakt wordt.
Ik ben van mening dat dergelijke beslissingen mee aan de grondslag liggen van frustraties in samengestelde gezinnen.
Een plusouder komt als buitenstaander binnen in een gezin waar al een bloedband bestaat tussen de biologische ouders en hun kinderen. En ‘erbij horen’ is één van de basisbehoeften van de mens. De plusouder gaat dan ook op zoek naar zijn plaats in dit nieuwe gezin. Dit gebeurt dikwijls onder de vorm van enthousiast zorg dragen voor de kinderen, of door respect af te dwingen aan de hand van regels en afspraken. Het gebeurt ook regelmatig dat plusouders absoluut aanwezig willen zijn op de ouderavonden op school – omdat ze betrokken zijn. En daar wordt het moeilijk voor scholen. De school wordt nog te dikwijls geconfronteerd met de moeilijkheden die gescheiden ouders onderling niet opgelost krijgen.
Stel je maar eens voor dat je 26 leerlingen in de klas hebt en dat het grootste deel van die leerlingen hun ouders gescheiden zijn. En stel je voor dat al deze gescheiden ouders het de normaalste zaak vinden dat ze ook apart naar de ouderavond van hun kind komen. Leerkrachten hun ouderavonden duren daardoor dubbel zo lang om nog niet te spreken over de extra last die tijdens het ganse schooljaar bij hen gelegd wordt door al die vechtende ouders.
Ik vind persoonlijk dat het dan best is dat scholen hierin hun grenzen stellen door plusouders erbuiten te houden, en zelfs ouders te dwingen tot slechts 1 spreekmoment per kind. De biologische ouder kan namelijk perfect communiceren aan de partner wat besproken werd. En de scholen mogen vechtende ouders perfect duidelijk maken dat ze hun conflicten niet in de boekentas van hun kinderen hoeven mee te geven.
Maar een proclamatie is van een heel andere orde. Het gaat hier over een speciaal moment in het leven van een kind. Een kind wil dat moment kunnen delen met alle mensen die belangrijk zijn in zijn of haar leven. En van een kind vragen om dan te kiezen wie mee mag komen naar de proclamatie, is net hetzelfde verlangen als kiezen tussen de eigen ouders. Een kind is loyaal naar beide ouders toe. En waar ouders na scheiding met respect met mekaar omgaan, krijgt het kind ook de kans om loyaal te zijn naar de plusouders toe. Net zoals het meisje in het artikel van afgelopen week.
Scholen moeten voor ouderavonden wel hun grenzen stellen en 1 moment voorstellen per kind. De biologische ouder kan namelijk perfect communiceren met de partner wat er besproken werd.
Deze school in Brasschaat ontving slechts 2 klachten en gaat er dan vanuit dat er geen probleem is. Wel, net daar knelt het schoentje. Er zullen met grote waarschijnlijkheid meerdere plusouders een probleem ervaren met deze beslissing, maar hun stem raakt niet tot bij de school. Zij slikken hun frustraties in omdat ze denken dat ze geen recht van spreken hebben of ze uiten hun frustratie wel naar hun partner toe, maar deze weet ook niet hoe hiermee om te gaan en zal de gemoederen sussen, de plusouder ook het zwijgen opleggen omdat ‘het al moeilijk genoeg is zo’.
Sommige plusouders voelen zich nog meer in de schaduw gezet, omdat ze al zo dikwijls in de onzichtbaarheid moeten blijven omwille van een ex die hen afwijst. Erkenning krijgen en het gevoel “gehoord” te zijn is een andere basisbehoefte van de mens. Dat geldt ook voor plusouders!Niet alleen de school, maar ook grootouders, vrienden, kennissen, de maatschappij, … hebben hierbij meer impact op de band tussen plusouders en hun pluskinderen dan ze beseffen. Het is door reacties als “je wist waar je aan begon, dit is nu éénmaal de plaats die bij jouw rol hoort” dat plusouders de boodschap krijgen dat ze er niet bij horen, geen recht van spreken hebben en geen erkenning verdienen voor wat ze in het leven van hun pluskinderen betekenen.
Wanneer basisbehoeften – zoals verbinding of erkenning – niet ingevuld zijn, ontstaat weerstand.
Die weerstand leidt vervolgens tot escalerende conflicten, die zich dan uiten in een steeds moeilijker lopend contact tussen plusouders en hun pluskinderen.Het is vanuit het machteloze gevoel dat plusouders in weerstand gaan, boos worden, en afreageren. Jammer genoeg speelt het afreageren zich dan meestal af binnen het samengestelde gezin, tussen plusouders en hun pluskinderen.
Je wordt niet geboren als boze plusouder, je wordt gemaakt tot boze plusouder, niet rechtstreeks door het kind, wel door de omgeving van het kind!
